บทที่ 311 ค้นพบความจริง (๖)

หลังจากนั้นหวังลู่ไม่พูดอะไรอีก เขาเดินห่างจากเการั่วซีออกไปเรื่อย ๆ ด้วยความรู้สึกในใจที่ยากจะอธิบาย อีกทั้งสายตาของอาหมิงที่ลอบมองเขากับกุ้ยเฟยอีก สายตานั้นมีเลศนัยบางอย่างที่เขาก็คิดไม่ออก

“หม่อมฉันขอทูลลาเพคะ” เกาอี้เหรินแสร้งยอบกายคำนับพี่สาวของตนเองอย่างนอบน้อมก่อนจะหมุนตัวหันหลังเตรียมเดินกลั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ